Γιατί οι πολίτες, όταν ακούν τους πολιτικούς να μιλούν για «ανάπτυξη» κόβουν φλέβες;

Αν καταγράψουμε τις λέξεις – κλειδιά, από τους λόγους και τις εξαγγελίες των πολιτικών τα τελευταία 20 χρόνια, μια λέξη, θα συγκεντρώσει την μεγαλύτερη επανάληψη.
Ανάπτυξη.Οπού σταθούν και όπου βρεθούν, σε κάθε πόλη, χωριό, ραχούλα ή κοιλάδα, μια είναι η πρόταση, ένα είναι το «όραμά τους», ανάπτυξη.Ποτέ δεν άκουσα όμως από κανέναν από αυτούς, πώς εννοεί αυτή την ανάπτυξη, πώς την βλέπει να υλοποιείται και τέλος πάντων πώς την μετράει. Γιατί, να το πούμε και αυτό, ορισμένοι, δεν την «οραματίζονται» μόνο με σκοπό να αποσπάσουν ψήφους, αλλά την βλέπουν – απολογιστικά – και υλοποιημένη, προκειμένου να δικαιολογήσουν την …προσφορά τους στον τόπο.

Ανάπτυξη, με βάση την ετοιμολογία της λέξης, σημαίνει ότι δίνω σε κάτι μεγαλύτερο μέγεθος. Με την πολιτική έννοια του όρου, σημαίνει, πώς μεγαλώνουν – βελτιώνονται οι συντελεστές που καθορίζουν την ποιότητα της ζωής των πολιτών.
Δεν θα εξετάσω τους κοινωνικούς άξονες της ανάπτυξης, δηλαδή παιδεία, υγεία, κ.α. για λόγους οικονομίας χώρου. Άλλωστε τι να πω;
Θα εξετάσω όμως τους οικονομικούς άξονες, οι οποίοι, με βάση τις αρχές της οικονομίας, γνωρίζουμε ότι έχουν τρεις παραμέτρους, το έδαφος, την εργασία και το κεφάλαιο.
Ως «έδαφος», ορίζονται οι φυσικοί πόροι εν γένει (νερά, γονιμότητα εδάφους, βιοποικιλότητα, οικολογική ισορροπία).
Από αυτούς δε τους τρεις, θα διαλέξω το «έδαφος», γιατί χωρίς αυτόν κανένας από τους άλλους δεν μπορεί να αναπτυχθεί.
Το νερό λοιπόν, που συμπεριλαμβάνετε στο συντελεστή 'έδαφος"είναι η βάση της ζωής και η εικόνα που παρουσιάζουν τα νερά στη χώρα μας, είναι τραγική και τρισάθλια.
Υπόγεια, επιφανειακά και θαλάσσια νερά, σε πλήρη υποβάθμιση, ποιοτική και ποσοτική.
Η γονιμότητα του εδάφους, 2ο βασικό συστατικό του συντελεστή "έδαφος", έχει χτυπήσει στην Νότια τουλάχιστον Ελλάδα, κόκκινο, εδώ και δεκαετίες. Η ερημοποίηση είναι πλέον γεγονός. Η οργανική ουσία κάτω από 1%.
Θέλετε τώρα, να μιλήσουμε για βιοποικιλότητα ή οικολογική ισορροπία; Χρειάζονται κάποιοι πιο ειδικοί, αλλά θα μας πουν αυτό που έχουμε αντιληφθεί όλοι, τα μαύρα μας τας χάλια.
Ας πάμε τώρα, στους άλλους δύο άξονες. Εργασία και κεφάλαιο. Τι να πούμε γι’ αυτούς;
Αν είχαμε θυσιάσει το περιβάλλον στο όνομα μιας ανάπτυξης αυτής που λέμε «άναρχης». Αν είχαμε δηλαδή φτιάξει βιομηχανίες, λιμάνια, αεροδρόμια και αν αυτό μεταφραζόταν σε θέσεις εργασίας και κεφάλαια στο Λαό, τότε θα υπήρχε μια δικαιολογία, με βάση μια οικονομίστικη προσέγγιση του θέματος.
Το θέμα είναι ότι και σε αυτό αποτύχαμε. Ούτε εργασία υπάρχει, ούτε κεφάλαια.
Στις χώρες με «άναρχη» ανάπτυξη, υπάρχει μία μεσοαστική τάξη, η οποία λόγω της εργασίας απέκτησε και του κεφαλαίου που συγκέντρωσε, είναι τώρα σε προβληματισμό και ενεργοποιείται για τα οικολογικά θέματα και την ποιότητα της ζωής.
Εδώ η οικονομική καχεξία, δεν επιτρέπει ούτε αυτό.
Γι’ αυτό και οι πολίτες κόβουμε φλέβες όταν ακούμε τους πολιτικούς, να μας μιλάνε για «ανάπτυξη».
Που την είδαν, που την μέτρησαν, πώς την οραματίζονται;
Και από την άλλη, προβληματίζομαι. Μορφωμένοι άνθρωποι είναι. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι και σπουδασμένοι. Ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Διαβάζουν – ή έστω πρέπει να διαβάζουν ιστορία. Δεν βλέπουν τα χάλια μας; Δεν ανησυχούν για τα παιδιά τους; Δεν πίνουν νερό; Δεν πάνε στην θάλασσα; Δεν βλέπουν τα σκουπίδια στους δρόμους; Τα παιδιά στις καφετέριες, τα ναρκωτικά; την κατάθλιψη στην κοινωνία; τον ψυχικό και σωματικό θάνατο που απλώνεται σαν λάβα;
Εντάξει, ένας οργανισμός είναι αυτή η κοινωνία και για ότι παθαίνει φταίει σαν σύνολο. Αλλά το κεφάλι, υποτίθεται έχει μέσα και μυαλό και όταν βλέπει τα χέρια, τα πόδια και τα άλλα όργανα να υποφέρουν, βάζει κανόνες, έρχεται σε λογική. Συνέρχεται.
Τέτοια χάλια και να μην συνέρχεται το κεφάλι; Ολική μετάσταση λοιπόν;