Πριν από 28 χρόνια αγόρασα την πρώτη μου μοτοσικλέτα για εκτός δρόμου χρήση (εντούρο) και από τότε έχω καταγράψει αμέτρητα χιλιόμετρα στις ορεινές διαδρομές όλης της χώρας και ιδιαίτερα της Πελοποννήσου.
Η ορεινή Αργολίδα, ήταν πάντα η αγαπημένη και προσιτή διαδρομή.
Η όλη διαδικασία έχει μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί σε σύντομο χρόνο βρίσκεσαι στην καρδιά της ορεινής χώρας. Η προσφιλής διαδικασία είναι να βάζουμε ένα χωρίο στόχο, να τον προσεγγίζουμε από διαφορετικό μονοπάτι κάθε φορά και να πεινούμε καφέ στη πλατεία του χωριού συζητώντας με του κατοίκους στα καφενεία.
Κάθε φορά μια άλλη Ελλάδα μας αποκαλύπτεται, όμορφη, γνήσια, δυναμική, φιλοσοφημένη, νοικοκυρεμένη.
Τα τελευταία χρόνια, είχα πολύ καιρό να κάνω ορεινή Αργολίδα και την προηγούμενη Κυριακή, αποφασίσαμε με την παρέα να κάνουμε μια σύντομη βόλτα, στον άξονα, Λυρκεία, Καπαρέλι, Κεφαλόβρυσο, Αλέα, Εξοχή, Δούκα Βρύση.
Μαύρισε η καρδιά μου από την εγκατάλειψη. Τα σχολεία γκρεμισμένα. Τα χωρία στοιχειωμένα. Οι πλατείες ρημαγμένες. Τα καφενεία κλειστά. Τα χωράφια χέρσα. Τα μαντριά άδεια.
Βρήκαμε δύο χωρικούς μεγάλους σε ηλικία και πιάσαμε την κουβέντα. «Ρήμαξε ο τόπος» μας είπαν, «δεν έμεινε κανένας, φύγανε όλοι, πάει η γεωργία, πάει η κτηνοτροφία, διαλύθηκαν τα χωρία μας». «Ξέρεις τι καλαμπόκι βγάζαμε εδώ; Τι στάρια;» Τώρα τίποτα, τίποτα.
Με έπιασε ένα θυμωμένο παράπονο που δεν περιγράφετε και φεύγοντας πάνω από την μοτοσικλέτα φώναξα: «Αν αποφασίσατε κύριοι της Αθήνας να διαλύσετε τη χώρα, προχωρήστε. Να δούμε ποιος θ’ αντέξει. Τι θα τρώτε στην Αθήνα. Που θα πάτε τα Σαββατοκύριακα όταν πήξει η Αράχοβα από τις βίλες.»
Η κατάσταση δεν πάει άλλο φίλοι και μη. Καλό το παραμύθι, αλλά δεν μας είπατε τίποτα για το δράκο και αυτός είναι παντού.
Δεν μπορεί να έχει γίνει η Ελλάδα νεκροταφείο και εσείς να μην έχετε πάρει χαμπάρι. Είναι σοβαρή η κατάστασή σας. Δεν μπορεί να μας μιλάτε για ανάπτυξη, μεγάλα έργα, 4ο ΚΠΣ και να μην έχετε βρει τον τρόπο να κρατήσετε στη ζωή ένα καφενείο και 10 κτηνοτρόφους σε κάθε χωρίο. Βάλτε φόρο σε κάθε Αθηναίο για να συντηρείται στη ζωή το χωριού του. Επιδοτήστε ένα νέο ζευγάρι να κρατά ανοικτό το καφενείο του χωριού. Φτιαχτέ μια σύγχρονη κτηνοτροφική μονάδα και χαρίστε την σε μια οικογένεια με την υποχρέωση να μείνει στο χωρίο. Να φυλάει τα βουνά και τις πηγές μας. Δεν ξέρω τι θα κάνετε, αλλά κάντε κάτι. Τούτη η βουβαμάρα, είναι επικίνδυνη. Θα φέρει σεισμό. Και τούτοι ‘δώ οι βλάχοι που δεν μιλάνε, είναι να μην τους την γυρίσει ανάποδα. Τότε δεν θα τους αναγνωρίζετε, πώς από κουτάβια γίνονται λιοντάρια. Λιοντάρια πεινασμένα. Φτάνει πια. Έχει και η κοροϊδία τα όριά της.
Η ορεινή Αργολίδα, ήταν πάντα η αγαπημένη και προσιτή διαδρομή.
Η όλη διαδικασία έχει μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί σε σύντομο χρόνο βρίσκεσαι στην καρδιά της ορεινής χώρας. Η προσφιλής διαδικασία είναι να βάζουμε ένα χωρίο στόχο, να τον προσεγγίζουμε από διαφορετικό μονοπάτι κάθε φορά και να πεινούμε καφέ στη πλατεία του χωριού συζητώντας με του κατοίκους στα καφενεία.
Κάθε φορά μια άλλη Ελλάδα μας αποκαλύπτεται, όμορφη, γνήσια, δυναμική, φιλοσοφημένη, νοικοκυρεμένη.
Τα τελευταία χρόνια, είχα πολύ καιρό να κάνω ορεινή Αργολίδα και την προηγούμενη Κυριακή, αποφασίσαμε με την παρέα να κάνουμε μια σύντομη βόλτα, στον άξονα, Λυρκεία, Καπαρέλι, Κεφαλόβρυσο, Αλέα, Εξοχή, Δούκα Βρύση.
Μαύρισε η καρδιά μου από την εγκατάλειψη. Τα σχολεία γκρεμισμένα. Τα χωρία στοιχειωμένα. Οι πλατείες ρημαγμένες. Τα καφενεία κλειστά. Τα χωράφια χέρσα. Τα μαντριά άδεια.
Βρήκαμε δύο χωρικούς μεγάλους σε ηλικία και πιάσαμε την κουβέντα. «Ρήμαξε ο τόπος» μας είπαν, «δεν έμεινε κανένας, φύγανε όλοι, πάει η γεωργία, πάει η κτηνοτροφία, διαλύθηκαν τα χωρία μας». «Ξέρεις τι καλαμπόκι βγάζαμε εδώ; Τι στάρια;» Τώρα τίποτα, τίποτα.
Με έπιασε ένα θυμωμένο παράπονο που δεν περιγράφετε και φεύγοντας πάνω από την μοτοσικλέτα φώναξα: «Αν αποφασίσατε κύριοι της Αθήνας να διαλύσετε τη χώρα, προχωρήστε. Να δούμε ποιος θ’ αντέξει. Τι θα τρώτε στην Αθήνα. Που θα πάτε τα Σαββατοκύριακα όταν πήξει η Αράχοβα από τις βίλες.»
Η κατάσταση δεν πάει άλλο φίλοι και μη. Καλό το παραμύθι, αλλά δεν μας είπατε τίποτα για το δράκο και αυτός είναι παντού.
Δεν μπορεί να έχει γίνει η Ελλάδα νεκροταφείο και εσείς να μην έχετε πάρει χαμπάρι. Είναι σοβαρή η κατάστασή σας. Δεν μπορεί να μας μιλάτε για ανάπτυξη, μεγάλα έργα, 4ο ΚΠΣ και να μην έχετε βρει τον τρόπο να κρατήσετε στη ζωή ένα καφενείο και 10 κτηνοτρόφους σε κάθε χωρίο. Βάλτε φόρο σε κάθε Αθηναίο για να συντηρείται στη ζωή το χωριού του. Επιδοτήστε ένα νέο ζευγάρι να κρατά ανοικτό το καφενείο του χωριού. Φτιαχτέ μια σύγχρονη κτηνοτροφική μονάδα και χαρίστε την σε μια οικογένεια με την υποχρέωση να μείνει στο χωρίο. Να φυλάει τα βουνά και τις πηγές μας. Δεν ξέρω τι θα κάνετε, αλλά κάντε κάτι. Τούτη η βουβαμάρα, είναι επικίνδυνη. Θα φέρει σεισμό. Και τούτοι ‘δώ οι βλάχοι που δεν μιλάνε, είναι να μην τους την γυρίσει ανάποδα. Τότε δεν θα τους αναγνωρίζετε, πώς από κουτάβια γίνονται λιοντάρια. Λιοντάρια πεινασμένα. Φτάνει πια. Έχει και η κοροϊδία τα όριά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου