Η Ελλάδα, ήταν πάντα μια χώρα με έντονη γεωργική δραστηριότητα. Ο πλούτος της χώρας, χρόνια τώρα, στηρίχθηκε καθοριστικά στην παραγωγή και στο εμπόριο γεωργικών προϊόντων. Ο μύθος περί τουρισμού, έμεινε και από ότι φαίνεται θα μείνει, μύθος. Δεν κατορθώσαμε, ούτε τις προϋποθέσεις για να γίνουμε γκαρσόνια να εξασφαλίσουμε.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κακό είναι, ότι τώρα πια δεν έχουμε τι να απαντήσουμε στην ερώτηση, «τι παράγει η χώρα;».
Η Αργολίδα, είναι μια μικρογραφία της χώρας, όπου τα φαινόμενα της παραγωγικής διάλυσης, έχουν φτάσει σε ακραία κατάσταση. Η κοινή διαπίστωση όλων μας είναι, ότι, «δεν πάει άλλο με αυτή την κατάσταση». Η Ελληνική γεωργία, και ιδιαίτερα η γεωργία στην Αργολίδα, είχε περιέλθει σε ένα απερίγραπτο χάλι. Οι συνεταιρισμοί είναι διαλυμένοι. Η δημόσια διοίκηση απόσυντονισμένη. Η πολιτική εξουσία αδιάφορη. Οι αγρότες μπερδεμένοι, αδιάφοροι, χωρίς ενημέρωση και κυρίως χωρίς οργάνωση σε επαγγελματικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.
Μια μεγάλη συζήτηση που χρόνια γίνεται, είναι γύρω από το ποιος φταίει. Είναι μια συζήτηση που ποτέ δεν ολοκληρώνεται, γιατί κανένας δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του.
Η απάντηση με βάση τους νόμους και το Σύνταγμα είναι γνωστή. Οι κυβερνήσεις και η δημόσια διοίκηση, φέρουν τις ευθύνες, αλλά από ότι φαίνεται δεν έχουν σκοπό να τις αναλάβουν.
Σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, υπάρχουν από δυνατές - δικηγόροι -, έως μέτριες, συνδικαλιστικές οργανώσεις, που όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, αναλαμβάνουν δράση. Στο γεωργικό χώρο όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι ανύπαρκτες. Υπάρχουν μόνο τοπικές σφραγίδες που εκλέγουν αντιπροσώπους, που με την σειρά τους εκλέγουν μια κεντρική διοίκηση, χωρίς πόδια. Στρατηγούς χωρίς στρατό.
Το παιχνίδι είναι καλά στημένο από τις κυβερνήσεις, οι οποίες φρόντισαν να χρηματοδοτούν τις αγροτικές οργανώσεις για να τις ελέγχουν.
Οι ευθύνες των διοικήσεων των αγροτικών συνδιακαλιστικών οργανώσεων είναι τεράστιες. Αποδεχτήκαν έναν εύκολο τρόπο επιβίωσης, που τους ακυρώνει όμως κάθε μέσο άσκησης του πραγματικού τους ρόλου. Ακόμα και με αυτό τον τρόπο χρηματοδότησης, θα έπρεπε να επιστρέφουν σημαντικό τμήμα των χρημάτων που λαμβάνουν στις τοπικές οργανώσεις, για να υπάρχουν. Δυστυχώς δεν το κάνουν. Περιορίζονται μόνο στο να διατηρούν γραφεία στην Αθήνα, από όπου κάνουν αγώνα για τα προβλήματα των αγροτών, με … δελτία τύπου.
Πότε θυμάστε για τελευταία φορά να ήρθε ένα αγροτικό συνδικαλιστικό στέλεχος στην Αργολίδα και να οργάνωσε τους αγρότες;
Όμως και οι αγρότες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Βλέπουν, χρόνια τώρα, πώς δουλεύει το σύστημα. Βλέπουν ότι όλοι οι κλάδοι έχουν εκπροσώπηση, ενώ αυτοί είναι σκόρπιοι. Δεν κάνουν απολύτως τίποτα.
Τώρα πια τα πράγματα έφτασαν στα όρια. Η διάλυση της γεωργίας, θα έχει επιπτώσεις σε όλο το οικονομικό φάσμα της χώρας και ιδιαίτερα της Αργολίδας. Το χειρότερο είναι, ότι η κατάσταση δεν αναστρέφεται. Οι λόγοι είναι αυτό που ονομάζουμε «διαρθρωτικοί». Δηλαδή έχουν σχέση με την όλη δομή και οργάνωση του γεωργικού παραγωγικού συστήματος της χώρας.
Να τα δούμε ένα – ένα. Πρώτα από όλα λείπουν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Ούτε γεωργούς έχουμε κατάλληλους για τις περιστάσεις, ούτε ανθρώπους στη δημόσια διοίκηση, ούτε στους συνεταιρισμούς. Αμέσως μετά ακολουθεί το νερό. Το καταναλώσαμε παράγοντας προϊόντα για τις χωματερές. Σειρά έχουν οι υπόλοιπες υποδομές. Θερμοκήπια, συσκευαστήρια, διαμετακομιστικά κέντρα, δίκτυα εμπορίας, προώθησης και προβολής, έρευνες αγοράς, τεχνικοί σύμβουλοι.
«Τι παράγει λοιπόν η χώρα;». Παράγει εισαγωγές. Παράγει απογοητευμένους. Παράγει αδιάφορους. Παράγει κατανάλωση σε κινητά τηλέφωνα, καφέδες, τσιγάρα και ποτά. Παράγει διαφθορά. Παράγει την καταστροφή της.
Ο συνδικαλισμός είναι η βαλβίδα ασφαλείας των πολιτικών και κοινωνικών συστημάτων, προκειμένου αυτά να μην εκρήγνυνται. Ο συνδικαλισμός επιτρέπει στις επαγγελματικές ομάδες να δηλώνουν τα προβλήματά τους, με ένα αποδεκτό πολιτικά και κοινωνικά τρόπο. Όταν αυτός ο μηχανισμός λείπει, το σύστημα δεν έχει τρόπο εκτόνωσης. Όταν ένα σύστημα πιέζεται πέρα από τα όρια αντοχής του και δεν έχει σύστημα εκτόνωσης, σπάζει. Το γεωργικό σύστημα της χώρας είναι χωρίς βαλβίδα ασφαλείας. Πιέζεται, αλλά δεν έχει τρόπο να το δείξει. Το έργο πλησιάζει στη τελευταία σκηνή. Από στιγμή σε στιγμή, θα πάρουμε ένα ακόμη μάθημα ιστορίας και …φυσικής.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κακό είναι, ότι τώρα πια δεν έχουμε τι να απαντήσουμε στην ερώτηση, «τι παράγει η χώρα;».
Η Αργολίδα, είναι μια μικρογραφία της χώρας, όπου τα φαινόμενα της παραγωγικής διάλυσης, έχουν φτάσει σε ακραία κατάσταση. Η κοινή διαπίστωση όλων μας είναι, ότι, «δεν πάει άλλο με αυτή την κατάσταση». Η Ελληνική γεωργία, και ιδιαίτερα η γεωργία στην Αργολίδα, είχε περιέλθει σε ένα απερίγραπτο χάλι. Οι συνεταιρισμοί είναι διαλυμένοι. Η δημόσια διοίκηση απόσυντονισμένη. Η πολιτική εξουσία αδιάφορη. Οι αγρότες μπερδεμένοι, αδιάφοροι, χωρίς ενημέρωση και κυρίως χωρίς οργάνωση σε επαγγελματικό και συνδικαλιστικό επίπεδο.
Μια μεγάλη συζήτηση που χρόνια γίνεται, είναι γύρω από το ποιος φταίει. Είναι μια συζήτηση που ποτέ δεν ολοκληρώνεται, γιατί κανένας δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του.
Η απάντηση με βάση τους νόμους και το Σύνταγμα είναι γνωστή. Οι κυβερνήσεις και η δημόσια διοίκηση, φέρουν τις ευθύνες, αλλά από ότι φαίνεται δεν έχουν σκοπό να τις αναλάβουν.
Σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, υπάρχουν από δυνατές - δικηγόροι -, έως μέτριες, συνδικαλιστικές οργανώσεις, που όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, αναλαμβάνουν δράση. Στο γεωργικό χώρο όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι ανύπαρκτες. Υπάρχουν μόνο τοπικές σφραγίδες που εκλέγουν αντιπροσώπους, που με την σειρά τους εκλέγουν μια κεντρική διοίκηση, χωρίς πόδια. Στρατηγούς χωρίς στρατό.
Το παιχνίδι είναι καλά στημένο από τις κυβερνήσεις, οι οποίες φρόντισαν να χρηματοδοτούν τις αγροτικές οργανώσεις για να τις ελέγχουν.
Οι ευθύνες των διοικήσεων των αγροτικών συνδιακαλιστικών οργανώσεων είναι τεράστιες. Αποδεχτήκαν έναν εύκολο τρόπο επιβίωσης, που τους ακυρώνει όμως κάθε μέσο άσκησης του πραγματικού τους ρόλου. Ακόμα και με αυτό τον τρόπο χρηματοδότησης, θα έπρεπε να επιστρέφουν σημαντικό τμήμα των χρημάτων που λαμβάνουν στις τοπικές οργανώσεις, για να υπάρχουν. Δυστυχώς δεν το κάνουν. Περιορίζονται μόνο στο να διατηρούν γραφεία στην Αθήνα, από όπου κάνουν αγώνα για τα προβλήματα των αγροτών, με … δελτία τύπου.
Πότε θυμάστε για τελευταία φορά να ήρθε ένα αγροτικό συνδικαλιστικό στέλεχος στην Αργολίδα και να οργάνωσε τους αγρότες;
Όμως και οι αγρότες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Βλέπουν, χρόνια τώρα, πώς δουλεύει το σύστημα. Βλέπουν ότι όλοι οι κλάδοι έχουν εκπροσώπηση, ενώ αυτοί είναι σκόρπιοι. Δεν κάνουν απολύτως τίποτα.
Τώρα πια τα πράγματα έφτασαν στα όρια. Η διάλυση της γεωργίας, θα έχει επιπτώσεις σε όλο το οικονομικό φάσμα της χώρας και ιδιαίτερα της Αργολίδας. Το χειρότερο είναι, ότι η κατάσταση δεν αναστρέφεται. Οι λόγοι είναι αυτό που ονομάζουμε «διαρθρωτικοί». Δηλαδή έχουν σχέση με την όλη δομή και οργάνωση του γεωργικού παραγωγικού συστήματος της χώρας.
Να τα δούμε ένα – ένα. Πρώτα από όλα λείπουν οι κατάλληλοι άνθρωποι. Ούτε γεωργούς έχουμε κατάλληλους για τις περιστάσεις, ούτε ανθρώπους στη δημόσια διοίκηση, ούτε στους συνεταιρισμούς. Αμέσως μετά ακολουθεί το νερό. Το καταναλώσαμε παράγοντας προϊόντα για τις χωματερές. Σειρά έχουν οι υπόλοιπες υποδομές. Θερμοκήπια, συσκευαστήρια, διαμετακομιστικά κέντρα, δίκτυα εμπορίας, προώθησης και προβολής, έρευνες αγοράς, τεχνικοί σύμβουλοι.
«Τι παράγει λοιπόν η χώρα;». Παράγει εισαγωγές. Παράγει απογοητευμένους. Παράγει αδιάφορους. Παράγει κατανάλωση σε κινητά τηλέφωνα, καφέδες, τσιγάρα και ποτά. Παράγει διαφθορά. Παράγει την καταστροφή της.
Ο συνδικαλισμός είναι η βαλβίδα ασφαλείας των πολιτικών και κοινωνικών συστημάτων, προκειμένου αυτά να μην εκρήγνυνται. Ο συνδικαλισμός επιτρέπει στις επαγγελματικές ομάδες να δηλώνουν τα προβλήματά τους, με ένα αποδεκτό πολιτικά και κοινωνικά τρόπο. Όταν αυτός ο μηχανισμός λείπει, το σύστημα δεν έχει τρόπο εκτόνωσης. Όταν ένα σύστημα πιέζεται πέρα από τα όρια αντοχής του και δεν έχει σύστημα εκτόνωσης, σπάζει. Το γεωργικό σύστημα της χώρας είναι χωρίς βαλβίδα ασφαλείας. Πιέζεται, αλλά δεν έχει τρόπο να το δείξει. Το έργο πλησιάζει στη τελευταία σκηνή. Από στιγμή σε στιγμή, θα πάρουμε ένα ακόμη μάθημα ιστορίας και …φυσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου