Στις 24 Ιανουαρίου 2007, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε (τελικό) σχέδιο κανονισμού σχετικά με την νέα ΚΟΑ οπωροκηπευτικών, όπου περιγράφονται ξεκάθαρα οι κατευθύνσεις που πρέπει να ακολουθηθούν και επαφίεται στον πατριωτισμό των κρατών-μελών να τις ακολουθήσουν ή όχι.
Και λέω «επαφίεται στον πατριωτισμό των κρατών-μελών», διότι η ΚΟΑ οπωροκηπευτικών, δεν ήταν ποτέ μια ομοιόμορφα εφαρμοζόμενη πολιτική. Κάθε κράτος μέλος έχει σε διαφορετικό βαθμό υιοθετήσει τις αρχές της, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ισπανία η οποία «πετάει», όταν άλλοι περπατούν, ή απλώς σέρνονται (όπως η Ελλάδα).
Υπήρξε για ένα διάστημα η ελπίδα, η νέα ΚΟΑ να γίνει πιο σφικτή και ποιο οριζόντια, όμως οι πιέσεις που ασκήθηκα από τις ομάδες συμφερόντων στο μεσοδιάστημα από τον Ιανουάριο έως το συμβούλιο Υπουργών της 12ης Ιουνίου 2007, προκειμένου να διατηρηθεί για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα, το καθεστώς της συνδεδεμένης ενίσχυσης, δεν άφησαν κανένα τέτοιο περιθώριο.
Έτσι λοιπόν Με μία «Σωλομόντια» λύση, η Ε.Ε., πέταξαν το μπαλάκι στα κράτη, να αποφασίσουν τον τρόπο υπολογισμού και τα ποσοστά σύνδεσης – αποσύνδεσης και για ακόμη μια φορά όλα να κριθούν από τον «πατριωτισμό» τους.
Για πολλοστή φορά στη χώρα μας, το θέμα της αναμόρφωσης μιας ΚΟΑ, μετατοπίζεται από τον πραγματικό στόχο, που είναι η επιχειρηματικότητα και η ΑΓΟΡΑ, στις ενισχύσεις. Τα κυρίαρχα θέματα που προβάλλονται από τους εμπλεκόμενους (Κυβέρνηση, κόμματα – ΠΑΣΕΓΕΣ) είναι: α) τα ποσοστά σύνδεσης - αποσύνδεσης και β) ο τρόπος υπολογισμού & προσδιορισμού τους.
Με αυτό το ψευτοδίλλημα περνάει στο περιθώριο η επιχειρηματικότητα και η αγορά.
Ξεκινάνε δε οι «επαΐοντες», δήθεν, τις αναφορές τους στο θέμα με την αναγκαιότητα υιοθέτησης επιχειρηματικών αρχών και τις εκτρέπουν άμεσα και παραμένουν μέχρι τέλους, στις ενισχύσεις.
Οφείλουμε να μην πέσουμε για ακόμη μια φορά σε αυτή την καλοστημένη παγίδα και με αφορμή το άνοιγμα της συζήτηση, να επιμείνουμε να μιλήσουμε, ΠΡΩΤΑ, για την αγορά και τι κάνουμε γι’αυτή.
Αν οι «επαΐοντες» μας δώσουν σαφείς απαντήσεις σε αυτό το θέμα, τότε μπορούμε να συζητήσουμε για το δεύτερο.
Αν όχι (το πιο πιθανό), κάθε συζήτηση θα είναι πάνω στο γνωστό, δοκιμασμένο και αποτελεσματικό μοτίβο (από πλευράς διάλυσης του τομέα), οπότε ας μείνουν να το συντηρούν, αυτοί τους οποίους «συντηρεί» η διάλυσή του.
Ένα επιπλέον επικοινωνιακό τερτίπι που εφαρμόζουν, είναι ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι κάτι καινούργιο, μεγάλο και διαφορετικό φέρνει αυτή η ΚΟΑ, για να υποδύονται το ρόλο του ειδικού και να κρατούν το αγροτικό κοινό στην άγνοιά του.
Η πραγματικότητά είναι, πώς τίποτα ουσιαστικά νέο (και σωστά) δεν φέρνει η αλλαγή της ΚΟΑ όσον αφορά τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των οργανώσεων παραγωγών (γιατί εκεί είναι το κλειδί της υπόθεσης).
Η Κ.Ο.Α των οπωροκηπευτικών ξεκίνησε το 1972 (και ακόμη νωρίτερα), συνεχίστηκε (χωρίς βασικές αλλαγές), το 1996, με το γνωστό κανονισμό 2200/96 και επιβεβαιώθηκε με την τρέχουσα τροποποίηση.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, παραμένει σταθερή στις ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΡΧΕΣ της και τον πυρήνα της, ο οποίος αναφέρει:
«Οι παραγωγοί της Ε.Ε., για να αντιμετωπίσουν την συγκεντρωμένη ζήτηση, πρέπει να συσπειρώνονται σε οργανώσεις παραγωγών, προκειμένου, από ΚΟΙΝΟΥ, να εφαρμόσουν πολιτικές:
1. Μείωσης κόστους παραγωγής – βελτίωσης ποιότητας.
2. Βελτίωση εμπορίας
2.1. Προσαρμογή παραγωγής στη ζήτηση.
2.2. Διαλογή, τυποποίηση, συσκευασία, εμπορία.»
Η εφαρμογή στη χώρα μας ξεκίνησε στραβά και εξελίχθηκε όσο χειρότερα μπορούσε. Δόθηκε όλο το βάρος των (δήθεν) Ο.Π. στη διαχείριση των επιδοτήσεων μεταποίησης και αφού όλοι είδαν ότι το πράγμα είχε «ψωμί», βολεύτηκαν.
Δεν πάει να λέει η ΚΟΑ ότι πρέπει οι οργανώσεις των παραγωγών να διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα για την διαλογή - τυποποίηση - συσκευασία και εμπορία των προϊόντων; Δεν πάει να λέει ο κανονισμός πώς το κράτος ελέγχει την τήρηση των κανονισμών;
Τα μαγαζιά είναι «γωνία», μεγάλα, με πολιτικές πλάτες, κάνουν τζίρο (άσχετα αν είναι μόνο από επιδοτήσεις μεταποίησης), παίζουν στις τοπικές κοινωνίες σαν μακριά χέρια των κυβερνήσεων, γιγαντώνουν ένα υπερκομματικό μηχανισμό (δήθεν) συνδικαλιστών με σταθερούς και ισχυρούς δεσμούς με τα κόμματα και το Υπουργείο και όλα καλά.
Και ερχόμαστε στο 2007 και ρωτάμε, θα εφαρμοστεί ο κανονισμός ως προς τα θέματα των οργανώσεων παραγωγών, της ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και της ΑΓΟΡΑΣ, ή κουβέντα θα περιστραφεί και θα παραμείνει στις ενισχύσεις;
Ρωτάμε τα κόμματα, το Υπουργείο και την ΠΑΣΕΓΕΣ, τι κάνουν οι οργανώσεις παραγωγών για τα προβλεπόμενα από τους κανονισμούς; Τι κάνουν για τη ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, την ΒΕΛΤΙΩΣΗ της ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ και τη ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ στη ΖΗΤΗΣΗ;
Διαθέτουν οι οργανώσεις παραγωγών:
Ικανούς γεωπόνους για να υποστηρίξουν τεχνικά τους παραγωγούς τους; Ικανά τεχνικά και ανθρώπινα μέσα για να συλλέγουν, αποθηκεύουν, συσκευάζουν και εμπορεύονται τα προϊόντα των παραγωγών τους;
Και αν δεν διαθέτουν, γιατί δεν επιβάλλει το Υπουργείο και δεν απαιτεί η ΠΑΣΕΓΕΣ - που κόπτεται (;) για την επιχειρηματικότητα - την εφαρμογή των κανονισμών ή δεν προχωρεί το Υπουργείο στην άρση των αναγνωρίσεων;
Είναι αδιανόητο να συζητάμε (υποτίθεται) για την αναμόρφωση της ΚΟΑ οπωροκηπευτικών και το Υπουργείο να διατηρεί μια πλειάδα από οργανώσεις - σφραγίδες οι οποίες δεν διαθέτουν για τα μέλη τους ούτε ένα κιβώτιο.
Οι οργανώσεις αυτές, είναι αυτονόητο να ενδιαφέρονται μόνο για την διατήρηση (με κάθε κόστος), του καθεστώτος ενισχύσεων μεταποίησης, εφόσον αποτελεί και την μοναδική ουσιαστικά εργασία που παρέχουν για να «ελέγχουν» τους παραγωγούς. Ως εκ τούτου, κάθε συζήτηση σε μια τέτοια βάση, είναι εκ των προτέρων χαμένη υπόθεση.
Και λέω «επαφίεται στον πατριωτισμό των κρατών-μελών», διότι η ΚΟΑ οπωροκηπευτικών, δεν ήταν ποτέ μια ομοιόμορφα εφαρμοζόμενη πολιτική. Κάθε κράτος μέλος έχει σε διαφορετικό βαθμό υιοθετήσει τις αρχές της, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ισπανία η οποία «πετάει», όταν άλλοι περπατούν, ή απλώς σέρνονται (όπως η Ελλάδα).
Υπήρξε για ένα διάστημα η ελπίδα, η νέα ΚΟΑ να γίνει πιο σφικτή και ποιο οριζόντια, όμως οι πιέσεις που ασκήθηκα από τις ομάδες συμφερόντων στο μεσοδιάστημα από τον Ιανουάριο έως το συμβούλιο Υπουργών της 12ης Ιουνίου 2007, προκειμένου να διατηρηθεί για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα, το καθεστώς της συνδεδεμένης ενίσχυσης, δεν άφησαν κανένα τέτοιο περιθώριο.
Έτσι λοιπόν Με μία «Σωλομόντια» λύση, η Ε.Ε., πέταξαν το μπαλάκι στα κράτη, να αποφασίσουν τον τρόπο υπολογισμού και τα ποσοστά σύνδεσης – αποσύνδεσης και για ακόμη μια φορά όλα να κριθούν από τον «πατριωτισμό» τους.
Για πολλοστή φορά στη χώρα μας, το θέμα της αναμόρφωσης μιας ΚΟΑ, μετατοπίζεται από τον πραγματικό στόχο, που είναι η επιχειρηματικότητα και η ΑΓΟΡΑ, στις ενισχύσεις. Τα κυρίαρχα θέματα που προβάλλονται από τους εμπλεκόμενους (Κυβέρνηση, κόμματα – ΠΑΣΕΓΕΣ) είναι: α) τα ποσοστά σύνδεσης - αποσύνδεσης και β) ο τρόπος υπολογισμού & προσδιορισμού τους.
Με αυτό το ψευτοδίλλημα περνάει στο περιθώριο η επιχειρηματικότητα και η αγορά.
Ξεκινάνε δε οι «επαΐοντες», δήθεν, τις αναφορές τους στο θέμα με την αναγκαιότητα υιοθέτησης επιχειρηματικών αρχών και τις εκτρέπουν άμεσα και παραμένουν μέχρι τέλους, στις ενισχύσεις.
Οφείλουμε να μην πέσουμε για ακόμη μια φορά σε αυτή την καλοστημένη παγίδα και με αφορμή το άνοιγμα της συζήτηση, να επιμείνουμε να μιλήσουμε, ΠΡΩΤΑ, για την αγορά και τι κάνουμε γι’αυτή.
Αν οι «επαΐοντες» μας δώσουν σαφείς απαντήσεις σε αυτό το θέμα, τότε μπορούμε να συζητήσουμε για το δεύτερο.
Αν όχι (το πιο πιθανό), κάθε συζήτηση θα είναι πάνω στο γνωστό, δοκιμασμένο και αποτελεσματικό μοτίβο (από πλευράς διάλυσης του τομέα), οπότε ας μείνουν να το συντηρούν, αυτοί τους οποίους «συντηρεί» η διάλυσή του.
Ένα επιπλέον επικοινωνιακό τερτίπι που εφαρμόζουν, είναι ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι κάτι καινούργιο, μεγάλο και διαφορετικό φέρνει αυτή η ΚΟΑ, για να υποδύονται το ρόλο του ειδικού και να κρατούν το αγροτικό κοινό στην άγνοιά του.
Η πραγματικότητά είναι, πώς τίποτα ουσιαστικά νέο (και σωστά) δεν φέρνει η αλλαγή της ΚΟΑ όσον αφορά τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των οργανώσεων παραγωγών (γιατί εκεί είναι το κλειδί της υπόθεσης).
Η Κ.Ο.Α των οπωροκηπευτικών ξεκίνησε το 1972 (και ακόμη νωρίτερα), συνεχίστηκε (χωρίς βασικές αλλαγές), το 1996, με το γνωστό κανονισμό 2200/96 και επιβεβαιώθηκε με την τρέχουσα τροποποίηση.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή, παραμένει σταθερή στις ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΑΡΧΕΣ της και τον πυρήνα της, ο οποίος αναφέρει:
«Οι παραγωγοί της Ε.Ε., για να αντιμετωπίσουν την συγκεντρωμένη ζήτηση, πρέπει να συσπειρώνονται σε οργανώσεις παραγωγών, προκειμένου, από ΚΟΙΝΟΥ, να εφαρμόσουν πολιτικές:
1. Μείωσης κόστους παραγωγής – βελτίωσης ποιότητας.
2. Βελτίωση εμπορίας
2.1. Προσαρμογή παραγωγής στη ζήτηση.
2.2. Διαλογή, τυποποίηση, συσκευασία, εμπορία.»
Η εφαρμογή στη χώρα μας ξεκίνησε στραβά και εξελίχθηκε όσο χειρότερα μπορούσε. Δόθηκε όλο το βάρος των (δήθεν) Ο.Π. στη διαχείριση των επιδοτήσεων μεταποίησης και αφού όλοι είδαν ότι το πράγμα είχε «ψωμί», βολεύτηκαν.
Δεν πάει να λέει η ΚΟΑ ότι πρέπει οι οργανώσεις των παραγωγών να διαθέτουν τα απαραίτητα μέσα για την διαλογή - τυποποίηση - συσκευασία και εμπορία των προϊόντων; Δεν πάει να λέει ο κανονισμός πώς το κράτος ελέγχει την τήρηση των κανονισμών;
Τα μαγαζιά είναι «γωνία», μεγάλα, με πολιτικές πλάτες, κάνουν τζίρο (άσχετα αν είναι μόνο από επιδοτήσεις μεταποίησης), παίζουν στις τοπικές κοινωνίες σαν μακριά χέρια των κυβερνήσεων, γιγαντώνουν ένα υπερκομματικό μηχανισμό (δήθεν) συνδικαλιστών με σταθερούς και ισχυρούς δεσμούς με τα κόμματα και το Υπουργείο και όλα καλά.
Και ερχόμαστε στο 2007 και ρωτάμε, θα εφαρμοστεί ο κανονισμός ως προς τα θέματα των οργανώσεων παραγωγών, της ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και της ΑΓΟΡΑΣ, ή κουβέντα θα περιστραφεί και θα παραμείνει στις ενισχύσεις;
Ρωτάμε τα κόμματα, το Υπουργείο και την ΠΑΣΕΓΕΣ, τι κάνουν οι οργανώσεις παραγωγών για τα προβλεπόμενα από τους κανονισμούς; Τι κάνουν για τη ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, την ΒΕΛΤΙΩΣΗ της ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ και τη ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ στη ΖΗΤΗΣΗ;
Διαθέτουν οι οργανώσεις παραγωγών:
Ικανούς γεωπόνους για να υποστηρίξουν τεχνικά τους παραγωγούς τους; Ικανά τεχνικά και ανθρώπινα μέσα για να συλλέγουν, αποθηκεύουν, συσκευάζουν και εμπορεύονται τα προϊόντα των παραγωγών τους;
Και αν δεν διαθέτουν, γιατί δεν επιβάλλει το Υπουργείο και δεν απαιτεί η ΠΑΣΕΓΕΣ - που κόπτεται (;) για την επιχειρηματικότητα - την εφαρμογή των κανονισμών ή δεν προχωρεί το Υπουργείο στην άρση των αναγνωρίσεων;
Είναι αδιανόητο να συζητάμε (υποτίθεται) για την αναμόρφωση της ΚΟΑ οπωροκηπευτικών και το Υπουργείο να διατηρεί μια πλειάδα από οργανώσεις - σφραγίδες οι οποίες δεν διαθέτουν για τα μέλη τους ούτε ένα κιβώτιο.
Οι οργανώσεις αυτές, είναι αυτονόητο να ενδιαφέρονται μόνο για την διατήρηση (με κάθε κόστος), του καθεστώτος ενισχύσεων μεταποίησης, εφόσον αποτελεί και την μοναδική ουσιαστικά εργασία που παρέχουν για να «ελέγχουν» τους παραγωγούς. Ως εκ τούτου, κάθε συζήτηση σε μια τέτοια βάση, είναι εκ των προτέρων χαμένη υπόθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου