Η αγροτική επιχειρηματικότητα αποτελεί ένα ελκυστικό και πολλά υποσχόμενο πεδίο οικονομικής δράσης και ανάπτυξης.
Ομως, σε καμία περίπτωση, δεν είναι ένας εύκολος χώρος υποστηρίζει ο Σπύρος Καχριμάνης, πρόεδρος Κέντρου Αγροτικής Επιχειρηματικότητας Ελλάδος, πρόεδρος Α.Κ.Α.Σ. ΗΛΙΟΣ που αναπτύσει τα επιχειρήματά του. Αυτό που συνήθως προβάλλει ως κυρίαρχο μήνυμα αναφορικά με την αγροτική επιχειρηματικότητα, είναι πως υπάρχουν ορισμένα καινοτόμα πεδία με σημαντικά περιθώρια ανάπτυξης.
Ως τέτοια κυρίως προβάλλονται τα βιολογικά προϊόντα, ο αγροτουρισμός και ορισμένες κατά περιόδους «καινοτόμες» παραγωγικές δραστηριότητες, όπως τα μανιτάρια μια εποχή, τα σαλιγκάρια κάποια άλλη, φαρμακευτικά και αρωματικά φυτά και, γενικότερα, παραγωγές έξω από τα συνήθη και καθιερωμένα πλαίσια.
Οι παγίδες που κρύβουν οι παραπάνω δραστηριότητες είναι δύο ειδών: α) αυτές που συνδέονται με τις γενικές αρχές της επιχειρηματικότητας και β) αυτές που έχουν σχέση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της αγροτικής επιχειρηματικότητας.
Πολλές φορές, δυστυχώς πάρα πολλές, οι επίδοξοι επενδυτές «θαμπώνονται» από ορισμένα στοιχεία που συνδέονται με την αγροτική επιχειρηματικότητα και δεν βλέπουν, πρώιμα, τις παραπάνω δύο παγίδες.
Το πρώτο από τα στοιχεία που φαντάζουν ως ξεχωριστά και «θαμπώνουν», είναι το lifestyle που συνδέεται με την ύπαιθρο και προσελκύει -όχι άδικα- όλο και περισσότερους αστούς. Αυτό σε πολλές χώρες, σιγά - σιγά και στην Ελλάδα, έχει αποκτήσει μία μορφή κινήματος με τον όρο «countryside/rural lifestyle» και όχι μόνο δεν είναι κακό, το αντίθετο μάλιστα, αλλά για να επιτευχθεί απαιτεί ορισμένους όρους και προϋποθέσεις που δεν υπάρχουν πάντα στην Ελλάδα.
Το δεύτερο από τα στοιχεία που «θαμπώνουν», και δεν εντοπίζονται οι παγίδες, είναι οι επιδοτήσεις που πολλές φορές συνδέονται με τις επενδύσεις στην ύπαιθρο.
Αρα, ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από τα μέχρι τώρα είναι πως μία επένδυση στην ύπαιθρο είναι μια κανονική επένδυση. Το ότι δεν γίνεται στον αστικό χώρο, δεν αναιρεί τους γενικούς επιχειρηματικούς κανόνες που οφείλουν να τηρούνται σε μια επενδυτική διαδικασία είτε γίνεται στην Αθήνα είτε στο χωριό είτε... στο φεγγάρι.
Το ότι δηλαδή μια επένδυση π.χ. στον αγροτουρισμό ή στα βιολογικά προϊόντα, θα έχει παράλληλα και ένα αποτέλεσμα στον τρόπο ζωής του επενδυτή, θα παρέχει δηλαδή ευκαιρία για φυγή από το «κλεινόν άστυ», δεν συνεπάγεται ότι το γενικό πλαίσιο της επιχειρηματικότητας διαφοροποιείται.
Ετσι λοιπόν αν για να δημιουργήσουμε ένα ξενοδοχείο σε μία πόλη είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να υπάρχει ένα επιχειρηματικό σχέδιο, να εξετάσουμε τους όρους δόμησης πριν αγοράσουμε το οικόπεδο, να κάνουμε μια έρευνα αγοράς και μια στρατηγική marketing για τη μονάδα μας και τα λοιπά καθιερωμένα, το ίδιο και ακόμη πιο προσεκτικά θα πρέπει να κινηθούμε και σε μια επένδυση αγροτουρισμού.
Δεν υπάρχουν στην ύπαιθρο κάποιες «βουκολικές» συνθήκες, υπό την έννοια ότι είναι πιο απλοϊκό το επιχειρηματικό περιβάλλον και δεν απαιτούν στο προ-επενδυτικό στάδιο γνώση, μελέτη, σχεδιασμό και περίσκεψη.
Θα έλεγα μάλιστα ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Και ισχύει, διότι παράλληλα με τις παγίδες που συνδέονται με τις γενικές αρχές της επιχειρηματικότητας, έρχονται να προστεθούν και οι ειδικές, οι συνδεδεμένες δηλαδή με την αγροτική επιχειρηματικότητα. Και ποιες είναι αυτές; Η πρώτη και μεγαλύτερη είναι η «αγορά». Σε ποια αγορά θα πουλήσεις το προϊόν σου; Το καλό, θαυμάσιο, εξαίσιο, ξεχωριστό, μοναδικό, πιστοποιημένο, βιολογικό, αγνό, χειροποίητο, παραδοσιακό, μαλαματένιο προϊόν σου; Μήπως είδες στο ράφι του super market ένα αντίστοιχο με αυτό που θέλεις να παράγεις και «θαμπώθηκες» από την τιμή λιανικής; Μήπως άρχισες να κάνεις λογαριασμούς τύπου Σκρουτζ Μακ Ντακ, της μορφής «τόσα στρέμματα Χ τόσες ελιές Χ τόσα κιλά λάδι Χ τόσα ευρώ το κιλό = γίναμε πλούσιοι»;
Μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς. Για να βοηθηθείς λάβε υπόψη σου όλες αυτές τις πληροφορίες που ακούς από την τηλεόραση για την τεράστια ψαλίδα τιμών ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή. Λάβε επίσης υπόψη σου ότι το κύριο χαρακτηριστικό της σύγχρονης αγοράς των ειδών διατροφής, είτε αυτά είναι τα απλούστερα και ευτελέστερα είτε βιολογικά και ντελικατέσεν, είναι η «συγκέντρωση της αγοράς». Με τον όρο συγκέντρωση εννοούμε ότι η αγορά δεν είναι πλέον ελεύθερη, δηλαδή σπάνια ο παραγωγός συναντά τον καταναλωτή απευθείας. Συνήθως, παρεμβάλλονται χονδρέμποροι και super market, τα οποία αποκομίζουν και τα μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους. Και όχι μόνο αυτό. Επιβάλλουν τους δικούς τους εμπορικούς όρους, δηλαδή, μεταχρονολογημένες επιταγές, πιστωτικά τιμολόγια κ.λπ.
Μια καλή συμβουλή που δίνω σε όσους θέλουν να ξεκινήσουν κάποια καινούργια παραγωγική διαδικασία και ίσως βοηθήσει είναι η ακόλουθη. Εχεις την ιδέα να παράγεις ένα προϊόν ή να φτιάξεις μια αγροτουριστική μονάδα. Ξεκίνα ανάποδα, όχι από την παραγωγή, αλλά από την πώληση. Ας πούμε ότι θέλεις να παράγεις ένα καλό κρασί ή ένα καλό λάδι. Ωραία, βρες ένα υπάρχον προϊόν που να έχει τα χαρακτηριστικά που θέλεις να δώσεις εσύ -μη μου πεις ότι δεν υπάρχουν- και δοκίμασε να το πουλήσεις χωρίς κέρδος. Αγόρασέ το δηλαδή 1 ευρώ και δοκίμασε να το πουλήσεις 1 ευρώ. Αν το πουλήσεις, αν βρεις τα κανάλια, αν μάθεις τους πελάτες σου, αν σου αρέσουν οι εμπορικοί όροι, αν δεις ότι υπάρχει αγορά, τότε, ξεκίνα και την παραγωγή.
Για να βοηθήσουμε τους επενδυτές του αγροτικού χώρου, στον ιστόχωρο του «Κέντρου Αγροτικής Επιχειρηματικότητας Ελλάδος» -www.kaep.gr- υπάρχει ένας βασικός οδηγός που κατευθύνει στα ασφαλή μονοπάτια. Καλή επιτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου